اشعار

باده های ناب معمولا به ســاغــر نیـستند            چون که با هر ساغری شاناً برابر نیستند

بوی جنّت میدهد هرکس به روضه میرود            واقعا بیچــاره آنانکــه مـعـطــر نیـسـتـند

روز محشر سخت گـریانند در پیش خدا            چشمهایی که میـان روضه ها تر نیستند

ارزش این گریه ها محشر مشخص میشود            اهل روضه روز محشر کور یا کر نیستند

گریه کن های تو اصحاب امــام صادقـند            با حساب این روایت کم ز قـنـبـر نیستند

من به هرجایی رسیدم از حسینی بودن است            بی تــوســل مشکــلات ما میــسّر نیستند

هفت شهر عشق را با نوکـری گشتیم ما            در خم یک کوچه اند آنانکه نوکر نیستند

منکران! گر دلبر ما قبله حاجـات نیست            پس چرا مردم دخیل باب دیگـر نیستند؟

داغ تو نگذاشت فکر غصه های خود کنم            نوکــرانت تا تو را دارند مضطر نیستند

منبر از ارکان اصلی تمام روضه هاست            بـاختند آنانکه خیــلی اهل منـبـر نـیـستند

تا زنده ایم شــور حسینی شعــار ماست            این سبک زنــدگی سند افــتخـار ماست

ما انـتخــاب مــادر قــامت خــمیــده ایم            فــردا بهشت فـاطمه در انتظــار ماست

روضه به روضه پای شما پیـر میشویم            مــوی سفید نــوکـریت اعتــبــار مـاست

تا روضه هست ثانیه ای گــم نمی شویم           هر روز رأس ساعت هیئت قرار ماست

طبق بیــان حضــرت صــادق دل شـما            در لحظه های روضه و گریه کنار ماست

ما جمعــمان فقط به شما جمـع می شـود           این جـمع هیــأتــی سبب اقــتــدار ماست

جــذب نــگــارخــانــه دنیـا نمی شــویـم            دنیــا خودش اسیــر نگــاه نگــار ماست

هر کسی در پی گم گـشتۀ ما می گردد           دل جدا می رود و دیـده جـدا می گردد

بر سر راه چو فطرس به حریم کرمش           دل هر جـائی ما در همه جـا می گردد

بــر لـب تـشـنـۀ او مـوج زنـد آب بـقـا           خضر هم در پی این آب بقـا می گردد

ای گـل گـلـشـن این عـالم ایجاد حسین           خلق را رحمت تو عـقده گشا می گردد

به دعای عرفاتت که چو لب بـاز کنی           خار و خاشاک همی دست دعا می گردد

ای کریمی که ز سرشاری بحر کرمت           پـیـک جـود تو به دنـبال گـدا می گردد

دل که برسلطنت کون ومکان راضی نیست              به غـبــار سر کوی تو رضا می گردد

باده نوشان همه را مژده که از میلادت           در میـخـانـه احـسـان تـو وا می گـردد

ای منـتـظـرْ؛ اجـابت من بـر دعـای تو           دل بُـرده از تـمـامـی عـالـم صـدای تو

من خـالـق تو هستم و تو عـبـد پـاك من           تو كشتۀ من هستی و من خـون بهای تو

از لحظه ای كه دست ز هستی كشیده ای           تو ماه گشته ای و در بغل ماست جای تو

هر جا؛جای توست تجلّای حُسن ماست           هر دل كه جای ماست بُوَد كـربلای تو

گـودال قـتـلـگـاهِ تو بـزم وصال مـاست           لبـخـنـد مـاست در دهـن زخـم هـای تـو

تو تشنۀ وصال من هستی،فرات چیست؟           دریـاست تـشنه كـام لـب جـان فـزای تـو

از چشمه های زخم تو جاری ست خون ما           در دست ماست تا صف محشر لوای تو

تو فخـر می كنی كه مرا بنـده ای حسین           من دارم افـتـخـار كه هـستـم خـدای تو

تو در میان خـون؛ مـناجات كن حـسین           تـا بـشنـوم دوبـاره صــدای دعــای تـو

باشد به یك زیـارت تو صد هـزار حج           ای صد هزار مروه؛ صفا در صفای تو

توهستِ خویش در ره من دادی ای حسین           من نیز هست خویش بـریزم به پای تو

بانگ انا الغـریب تو اتـمام حجت است           تـو نـیــسـتـی غـریـب مـنـم آشـنـای تو

تو بـر فـراز نـیـزه بـبـر نـام من به لب           من بر سـریـر عـرش بخـوانم ثـنای تو

سـوز تـو را به سـیـنـۀ "میثم" نهـاده ایم           گرم است با شـرارۀ شعرش عـزای تو

اى كه به عـشـقت اسير خـيل بنى‏ آدمـند           سوخـتگان غمت با غم دل خرّمنـــد

هر كه غمت را خريد عِشرت عالم فروخت           با خبران غمت بی خبر از عــالمـند

در شكن طرّه‏ ات بسته دل عـالمى اسـت           وآن همه دل بستگان عقده گشاى همند

تاج سر بـــوالبشر خـاك شهيـــدان تست           كاين شهدا تـــا ابد فخـــر بنى‏ آدمـند

در طلبت اشك ماســت رونق مـرآت دل           كاين دُرَرِ با فروغ، پرتو جام جمند

چون بجهان خرّمى جزغم روى تونيست           باده كشان غمت، مست شراب غمند

عقد عزاى تـــو بس سنّت اســلام و بس           سلسلـه كائـنات حـلـقه ايـن مـاتـمـنـد

گشت چو در كربلا رايت عشــقت بـلنـد           خيل ملك در ركوع پيش لوايت خمند

خاك سر كـوى تـــو زنـده كنـد مـرده را           زانكه شهيدان تو جمله مسيـحا دمند

هر دم از اين كشتگان گرطلبى بذل جان           در قدمت جان فشان با قدمى محكمند

نازم حسين را كه چودرخون خود تپيـد           شـيـواتـرين حـمــاسه عـالـم بـيـافـريـد

ديدى دقـــيق بايـــد و فكرى دقيـــق‏ تــر           تا پى برد به نهضت آن خسرو رشـيد

قامت چو زيربار زر و زور خم نكـرد           در پيش عـزم وهمّت وى آسمان خميد

تا ننگرد مذلّت و خوارى و ظلم و كفـر           داغ جوان و مرگ برادر به ديـده ديـد

بربسته بود باب فـضيلت به روى خـلق           گر قتل او نمی شدى ايـن باب را كليد

بــرگـى بـود ز دفـتـر خــونـيـن كـربـلا           هرلاله و گلى كه به طَرْفِ چمـن دميد

از دامن سـپـيد شـريعت زدود و شُـست           با خـون سرخ خويش، سيه كارى يزيد

يكسان رخ غلام وپسربوسه داد و گفـت           در ديـن مـا سيــه نكـند فـرق بـا سفـيد

بُــد تــشـنــــه عـــدالـت و آزادى بــشـر           آن العطش كه از دل پر سوز میكشيـد

چونان كه گفت خواهر خود را اسير باش           آزاد تـا جهـان شود از قـيـدِ هـر پـلـیـد

بـانـوى بـانـوان جـهـان آنـكـه روزگـار           بعد ازعلى خطابه سرايى چـو وى نديد

لطف كلامش از«امِنَ الْعَدْل» بين كه ساخت            رسـوا يـزيـد و پرده اهـل سـتـم دريـد

خوشبخت ملّتى كه ازاين نهضت بزرگ           گردد ز روى معرفـت و عـقل مستفـيد

(خوشدل) دريغ ودرد كه مابهره كم بريم           زين نهضت مقدّس و زين مكتب مفيـد

قامتت را چو قـضـا بهر شهـادت آراست          با قضا گفت مشيّت كــه قيامت برخاست‏

دشمنت كشت ولى نور توخاموش نگشت          آرى آن جلوه كه فانى نشود نور خداست‏

نه بـقـا كرد سـتـمگـر نه بجــا مـانـد ستـم          ظالم از دست شد و پايــه مظلوم بجاست

زنده رازنده نخوانند كه مرگ ازپى اوست          بلكه زنده است شهيدى كه حياتش زقفاست

دولت آن يافت كه در پاى تو سرداد ولى          اين قبا راست نه برقامت هر بى سروپاست‏

تو در اوّل، سر وجان باختى اندر ره عشق          تا بدانـنـد خـلايق، كه فـنـا شـرط بقـاست‏

منكسف گشت چو خورشيدِ حقيقت بجمال          گر بگـريـنـد ز غـم ديـده ذرّات رواسـت‏

رفت برعرشه نى تا سرت اى عرش خدا          كرسى و لوح و قلم بهر عزاى تو بپاست‏

بند اوّل/ از گلوی غمگین فرات
می‌گریم از غمی که فزون تر زعالَم است            گر نـعـره برکشم ز گلوی فلک، کم است

پـنـدارم آن‌که پشت فـلـک نـیـز خـم شـود            زین غم که پشت عاطفه زان تا ابد خم است

یـک نیزه از فـرات حقـیقـت، فـراتراست            آن سـر که در تـلاوتِ آیـاتِ محکـم است
مـا مـردگـانِ زنـده کجــا، کربـــلا کــجــا            بی تشـنگی چه سود گر آبی فراهم اسـت
جز اشک، زنگِ غفلتم از دل، که می‌برد؟            اکنون که رنگِ حیرتِ آئـینه، دَرهم است
امّا دلـی که خیـــمه بــــه دشتِ وفـــا زند            آییــــنـه تـــمـام نـمــــای مــحــرم اســـت  
وین شوق روشنم به رهایی که در دل است            آغــاز آفـتـاب و سـرانــجـامِ شـبـنـم اسـت

آه ای فـرات، کـاش تو هـم می گـریـسـتی

آسوده، بی خـروش، روان بــهر کـیـستی

بند دوم/ نقش کبریا
انــگـار کــربـلا، رقــمِ خـــامـۀ خـداسـت            یـا پـرده ای نگــاشته از نـقـش کـبریاسـت
یک سوی، نـقـش روشنِ سبز و سپـید را            بـر آن نـگـاره بُرد که پـیدا و روشـناست
یعـنی به رنگِ سـبز، صـف اولـیا کـشـید            سوی دگـر سـپـاه مــشـــئـوم اشــقـیـاسـت
امّـا چـرا فــرات، مـیـان دو سـویِ نـقـش            آن‌گونه می‌رود که ز لب تشنگان جداست
خورشید راسـپید و درخـشان کشیده است            انـگــار چهـرِ قـدسـی سـالارِ کــربلاسـت
خـورشـیـد در میانه درخـشـان و گـِرد او            هـفـتـاد و یـک سـپـیـده تابـان و آشنـاست

آن شـیـشه برشـکـسته ز سنگ جـفا چـرا 

وان شب چـراغ در کـف دیـوان رها چرا
بند سوم/ حُر
حُـر شرم می‌کند که به مــولا نـظر کــنـد            یا از کـنـار خــیــمـه زیـنـب گـــذر کـنــد
دیروز ره به چـشمه خـورشید بسـته بـود            امشب چگونـه روی به‌سـوی قــمـر کـنـد
آغـاز روشـنــاییِ آئـیـنـه، حـیـرت اســت            زان پـس که از تـبـارِ سیـاهی حـذر کــند
در غیبت سـپـیده، سحرهم سـترون اسـت            کـو پـرتــــوی کـه آیـنـه را بـارور کـنــد
یک گام تا به خانۀ خـورشید بیـش نیسـت            حاشا کـه راه را قــــدمـی دورتــر کــنــد
ره‌ پوی کوی دوست چه حاجت بَرَد به پا            کو آفـتـاب عـشـق کـه با سـر سـفــر کنـد
از نیمه راهِ فاجعه، برگـشت سوی عشـق            تا خـلعـت بـلـنـد وفـا را بــه بـــر کــــنـد

در کربلا دوباره جـهان عشق را شناخت

در کربلا جهان دل خود را دوباره ساخت
بند چهارم/ عشق، حماسه، غم
این کاروان کـه عازم سر منزل دل است            فارغ ز ره گـشودن منزل به منزل اسـت
گم‌ گشته ای که راه به خـورشید بـسته بود            اکـنـون هـم‌او ز راهـــروانِ رهِ دل اسـت
خورشيد هم که قافـله سالار ایـن ره است            از رهروان روشن این راهِ مشـکل اسـت
بـذرِ ستـاره در شــفـق سـرخ خـوشـه داد            زان کِشتگاهِ نور زمین را چه حاصل است
عـشق ار ز کربلا رهِ خود تا خـدا گـشـود            عقلِ زبون هنوز در آن پای در گِل است
ای شهسوار عـشق! مرا جانِ سرخ بخش            عاشق نی‌ام، هنوز دلم خام و عاقل اسـت
دستِ مرا بگـیـر و ازین ورطـه وارهـان            دستی که نـمراد، به گـردن حـمـایل است

در کـربـــــلا دوبــاره خـــــدا آدم آفــریـد

در کــربـلا حـمـاسـه و غـم بــاهم آفـریـد
بند پنجم/ حبیب بن مظاهر(ع)
ای عشق! از تو پیر و جوان را گزیر نیست            ای ســربلند! با تو کسی سربه‌زیر نیـست
چـونی که تا به مـلک دلی خـانه سـاخـتی            دیگر کسی به‌جز تو در آن دل، امیر نیست
گر سوی کـس اشاره به جـان باختن کنی            فرقی میـان عـاشـق بُـرنـا و پـیـر نـیـست
در کــربــــلا ولایــتِ دل با حـبـیـب بـود            عـشقی حبیب یافت که آن را نظیر نیست
از زیرِ بـرفِ پـیـریِ او لاله بــر دمـــیـد            هــرگه ز بـاغ دل بدمـد لالـه، دیـر نیست
جان را به راه دیدن محـبـوب داد و گفت            هرکس نه پیش چشم تو میرد بصیر نیست
در بـیـشه‌هـای سبزِ وفــا شـیـرِ سرخ بود            رهـرو اگـر حـبـیـب نـبـاشد دلـیـر نـیست

از صـولـتـی که در نـگـه ان دلـیــر بــود

در لـرزه می فـتــاد اگـر جـان شـیــر بـود
 بند ششم/ حضرت علی اصغر(ع)
چون موج روی دست پدر پیچ و تاب داشت            وز نازکی، تـنی به صـفای حبـاب داشت
چون سوره‌های کوچک قرآن ظریف بود            هـرچـنـد، او فـضـیلتِ امّ الکـتـاب داشت
چون سـاقـه‌های تازۀ ریــواس، تُــرد بود            از تـشنـگی اگرچه بـسی الـتـهـاب داشـت
از بس که در زلالیِ خود، محو گشته بود            گـویـی خیال بود و تنی از سـراب داشت
لـبـخـنـد، سـایـه ای گــذرا بـود بــر لـبـش            با آن‌که بسته بود دو چشمان و خواب داشت
یک‌جا سه پاسخ از لبِ خاری شنیده بـود            آن غـنچه نیز فرصتِ یک انتخاب داشت
خـونـش پـدر بـه جانب افـلاک می‌فـشـاند            گـویی به هدیه دادنِ آن گل، شتاب داشت
خورشید در شفق شرری سرخ گون گرفت

یعنی که راه شیری او رنگ خون گرفت

بند هفتم/ حضرت قاسم بن حسن(ع)

آن چـهـرِ بــر فـروخـتـه، مـاهِ تـمـام بــود            نو رُسته بود لیـک چو گـل سرخ‌فام بـود

همچون بـنـفـشۀ طَبَـــری تـُرد و تازه بود            چون مـیوه‌های نـورسِ ناچـیده خام بــود

قـدّش کـمـی ز قامتِ شـمـشـیـر، بــیـشـتر            گویـی چو ذوالـفـقـارِ عـلی در نیـام بــود

گـرما اگرچه شـعـله کش اما بـه روی او            چـون بـازتابِ شعــله به روی رُخام بــود

چـون سـیبِ اوفـتـاده ز شـاخـه درون آب            غرقِ عَـرَق دو گونـۀ آن گل، مـُدام بــود

چـشـمــانِ او دو گـوهـرِ تابان و بی‌قـرار            در جستجویِ رخصتِ جنگ از امام بـود

آخِـر اجــازه یـافـت که جـان را فـدا کـنـد            وین رخصت از نگـاه عـمو، بی‌کلام بود

بَرجَست بر بُراق و به معراجِ خون شتافت            مــیدان، پـلـی به جـانــبِ دارالـسّـلام بـود

یک بنـدِ پـای پوش، از او بــرنبسته ماند            وین خود برای نسل جـوان یک پـیام بـود

قاسم ز شوقِ وصل، سرازپا نمی‌شنـاخت            بی شـوقِ حـق، مناسک دل، نـاتـمام بـود
شیرین تر است از عسل ار، مرگ آبروست

 زهراست زندگی اگرت بندگی در اوست

بند هشتم/ حضرت علی اکبر(ع)
گرما در اوج بود و هـوا شـعله می‌کـشیـد            حـتّـی نفس ز سـیـنه به لب‌هـا نمی‌رسیـد

جوشن به بر چو آتـش سـوزنـده داغ بـود            گویی عرق ز گونۀ خورشـید می‌چـکـیـد

در سوی خصم جنگلی از تیغ و نیزه تـیز            وز سوی دوست، یوسفی از مصر می‌رسید

چــشـمــان آهــوانـۀ او بــا نـگــاهِ شـیـــر            رخ چون شکوفه سرخ و لب از تشنگی سپید

گویی که از سـیاوش و رسـتم خـدایِ وی            زیـبـایی و شـکــوه، دراو بـا هـم آفـریــد

می‌رفـت و دیـدگـانِ پــدر بـود ســویِ او            کی می‌توان که از جگرِ خویش، دل بُرید

بر اسبِ چون بُراق، به میدان چو برق رفت            زان تـیـغِ حـیـدری، سـپهِ خـیـبری، رمید

شـد مـات از رخ شه و آن اسب پـیـلـوار

هم لـشـکـر پـیـاده و هـم لـشـکــر ســوار

بند نهم/ عقیلۀ بنی هاشم، حضرت زینب(س)

زینب چو کوه صولت و چون مه جمال داشت            یک بیشه شیر بود که روحِ غزال داشت

یک سـیـنۀ نحیـف و شکـیب هــزار داغ؟            غـم، از شُکُـوهِ غم شکنش، انفعال داشت

گاهی بــــه آسـمـان نـگه از درد می‌فـکند            گویـی ز روزگار، هزاران سـؤال داشت

خورشید را چو خنجر کین سر برید، ماه            در خیـمۀ شفق چه بگویم چه حال داشـت

خـورشــیـدِ او ز نـیـزه بـرآورده بـود سر            آن دم که روز، روی به سویِ زوال داشت

سهـل است آتـشـی که ز دل می‌کشید سر            با خـیـمه چون کند که سَرِ اشتعـال داشت

عرفـان، به پـای رفعـتِ او بوسه می‌نهاد            بـر شانه‌های عزم، ستون از جلال داشت

زینب شـکــوه بـود زنـی بی ستــــوه بود

زن بود و هـم تـراز دل و دست کـوه بـود 

بند دهم/ حضرت ابوالفضل(ع)

آن چشــم‌ها که شـرم در آن، ناگزیـر بود            تـصـویری از حماسه درونِ حـریر بــود

در نیـنوا، درخـششِ آن چهـرِ پــر فـروغ            چـون رویش ستـاره، کــنـارِ کـویـر بــود

وان پـرتــو مـلایـــم و مـهـتــابیِ وقـــــار            در چـهـره ای چـــو هــالۀ ماه مُـنـیر بـود

تاریخ شاهد است که آن شهســـوار عشق            آزاده ای بـه عـشــقِ بـــرادر اسـیـر، بـود

با مـشک، تـشنـه کام بـرون آمد از فـرات            سـیــراب شـد ولیک ز بـارانِ تـیـر بــود

انصاف را که خصم زبون در مصافِ او            حـتّــی برای دشـمـنـیِ وی، حـقـیـر بــود

می‌تاخت او به دشمن و من بر لبم شکُفت            اندیـشـه ای که پـیـشتـرم در ضمـیـر بــود

آغــازِ ســرفــــــرازیِ گــودالِ کـــربـــلا            در ژرفــنـا و گــــــودیِ روز غدیـر بـود

خـون وفـا به تـیـغ جـفـا ریخت بـر زمین            وان تـشـنگی که ماند به‌جا، بی‌نظیر بـود

با این زبـان چگونه  تـو را میتوان ستود

بی بال کـی توان کـه به معراج پر گشود

بند یازدهم/ حضرت سیدالساجدین(ع)

آری، به روز واقـعــــه بـیـمـار بـــوده ای            امــا ذخــیـــره بـهــر دل یـــار بـــوده ای

بـا امر حـق بـه فـاجـعـه نزدیک مانـده ای            دور از نـگــاه تــیــرۀ اغــیــار بـــوده ای

در آن سبک بدن، تب سنگین چه کرده بود            کـزآن شـبــانـه روز گـران‌بــار بــوده ای

ماندی، وز آن امامت حق زنده ماند و باز            در هـر نـفـس شهـیـد به تکـرار بــوده ای

در کــربـلا شـگـرف تـرین کـار کرده ای            در کـربــلا غـریب تـرین یـار بــــوده ای

هـم سـرخـی شـهـادت خـورشیـد دیــده ای            هـم چـون شـفـق طلیـعۀ خـون بار بوده ای

هم مَـحـمِـلِ شکیـبِ ره عشــق گـشتــه ای            هـم هـودج تـحـمّــــلِ دشــوار بـــــوده ای

در کــربـلا تــو آن سخــــنِ نـاشـنـیـده ای            کـآویـز گـوش خـــلـق بــه ادوار بـوده ای

آن روز خور به خیمۀ خود رخ نهفته بود

خورشیــد دیگری به دل خیـمه خفتـه بود

بند دوازدهم/ سالار شهیدان

از بـاده ی نگــه دلِ مــا را خـراب کـــن            بر تـاک مـانـده ایـم، تو ما را شــراب کن

لـبــریـز بـــادۀ نـگـه تـوسـت خُـــمِّ دهــر            مـا را به یک صُراحیِ دیگر، خراب کن

بگـشای طُـرّه ای ز سَـرِ زلـفِ مُـشکـبـار            کـارِ جـهــان رهـا ز تبِ پـیچ و تـاب کـن

ای پرسـشِ نخـستِ خـــداونـد از جـهــان            وی پــاسـخِ همــاره، تو عزمِ جـواب کـن

طـنـبـورِ روزگار زَنَـد نـغــمـه نـاصواب            ای پـنــجـۀ درسـت، تو آن را صواب کن

وان را که نـشـنـود ز سَرِ نـی نـوایِ حـق            بـا نـغـمــۀ تــلاوتِ قـــرآن، مُـجـاب کــن

ای دل به آستــان حـــسـیـنی رهی بجوی            دورِ فـلــک درنــگ نـدارد، شـتــاب کـن

عمری به نحوِ می زدگان صرف خواب شد

بـنـیـان ما ز ریـزش وجـدان خـراب شـد

بند سیزدهم/ سالار شهیدان

شوق تو بهــر وصل، صبـوری‌ گداز بود            در اوج بــا لـهـیـبِ دلـت هـم‌تـراز بـــود

یک لحـظـه تا وصـال دگر بـیـشتر نمـاند            اما به چـشـمِ شــوقِ تو، عمری دراز بود

از جان چو دست شستی وکردی ز خون وضو            مـحـراب قـتـلگــاه تـو هــم در نمـاز بـود

آن‌ دم که بر گلوی تـو خنجر کشید خصم            روحِ تـــو در کـشاکـشِ راز و نـیـاز بـود

لب‌های تو که غرقۀ خـون بود ازاب جفـا            با دوست از وفا همه در رمز و راز بود

دشمن به کـشتـن تو کـمر بسته بود، لیک            درهــای آسـمـان هـمه روی تـو بـاز بـود

هر زخـمِ تـیـر، شورِ جـدا داشت در تَنَـت            کـز زخـمـه‌های راه عــراق و حجاز بود

ای چهـره ات ز طلعت گـــل دلنــــواز تر

روح تو از شـکـوه قــلـل ســرفـــراز تـر

بند چهاردم/ ما و سالار شهیدان(ع)

گویی ز خُـمِّ مِـهـرِ تو، لب تـر نکـرده‌ایـم            این بـاده را نـخـورده و بـاور نـکـرده‌ایـم

مـردافـکـن است بادۀ مِهـرِ تــو، لیک مـا            زیـن بـاده هـیچ ‌گاه به سـاغــر نـکـرده‌ایم

جزمُهر و گِل که بر سَرو بَرجبهه سٌوده‌ایم            خاکی دگر ز کـویِ تو بر سـر نکــرده‌ایم

در عـشق، از صُـوَر به معـانی نرفـته‌ایـم            در مِـهـر، کاـرِ مـیـثـم و قـنـبـر نکرده‌ایم

خـود را فـریـفـتـیم بدین دل‌خـوشی که ما            بـی حـرمـتـی به پــورِ پـیـمـبر نـکـرده‌ایـم

رگ‌های ما زخون توخالی است وین شگفت            یک سطر، ما ز خون تو از بر نکرده‌ایم

یک عمر همچـو ابر به سوگت گـریـستیم            یک لحـظه با حـماسۀ تو سر نــکرده‌ایــم

کــار حــمـاسـۀ تـو گـــل آفـریـنـش اسـت 

تا رستخیز خون تو سـرمشق بیـنش است

بند پانزدهم/ ما و سالار شهیدان(ع)

شـرمـنـده ایـم، لـیـک به لـطـفـت امیـدوار            چون خار مانده‌ایم به ساقِ گل، ای بــهار

تنها نه هیچ‌مان ثـمری نیست بـهرِ دوست            دستِ تهی به سوی تو داریم چون چـنـار

ما چون زمینِ تـشـنـه، تــو ابـر کـرامـتی            بـر تـشـنـگــان ز ابـرِ کرامت نَمـی‌ ببـار

چون جویبار، ذکرِ تو بر لب، روان شدیم            جز سویِ تو کجا رَوَد ای بـحـر، جویبار

ای آفـتــاب پــرتــوی از مِـهــر بـرفـروز            کز دودمـانِ ســایه بود روز و روزگــار

تنها شهید، طعمِ تو با جـان چـشیـده اسـت            ای بـادۀ الهیِ خـوشـخــوارِ خـوشــگـوار

مــا دُرد نــوشِ خــاک نـشـینِ رهِ تــوئیــم            یک جُرعه، کن به خاک نشینانِ خود، نثار

آئـیـنـه‌هـای دل ز گـــُنــه پُـر غـبــار شــد            شاید ز سوگ تو بتوان شست این غـبـار

دست تـوسّـلـی که به ســـوی تــو آوریــم            از دامـنِ بـلــنـد خــود ای دوست برمدار

لایـق نه ایــم لـیـک ازیـن جـا کـجـا رویـم

بـهـتـر هـمـان که باز سـوی کـربـلا رویم

جاده و اسب مهـیاست، بـیا تـا بـرویـم          کـربـلا مـنـتـظر مـاست بـیا تا بـرویم

ایـستاده ست به تفـسـیر قـیامـت زینب          آن سوی واقـعه پیـداست بیا تا بـرویم

خاک، در خون خدا می شکـفـد می بالـد          آسمان، غـرق تماشاست بیا تا بـرویـم

تیغ، در معرکه می افتد و بر می خیزد          رقص شمشیر چه زیباست، بیا تا برویم

از سـراشـیـبی تردیــد اگر بر گـردیـم           عرش، زیر قـدم ماست بیا تا برویـم

دست عباس، به خونخواهی آب آمده است          آتـش معـرکه بـرپـاست بیـا تا بـرویـم

زره ازموج بپوشـیم و ردا از طـوفان          راه ما، از دل دریاست بیــا تا برویـم

کاش، ای کاش! که دنیای عطش می فهمید          آب، مهریه زهراست بـــیا تــا برویـم

چیـزی از راه نمانده ست چرا برگردیم          آخر راه، همین جـاست بیا تـا برویـم

فرصتی باشد اگر، بازدر این آمد ورفت         تاهمین امشب و فرداسـت بیا تا برویم

منظر دلهـای ماست کرببـلای حـسـین           مـرغ دل مـا زنـد پـر به هـوای حـسـین

یک نگه کـربلا به بود از صد بهشـت           جنت اهل دل است صحن وسرای حسین

دیدن باغ بهشـت مـژده به زاهـد دهیـد            زاهد و حور و قصور، ما و لقای حسین

ملک سلیـمان بود در نـظـرش بی بهــا            انـکـه گــدایی کـنـد پــیـش گدای حسین

هرکه رود کربلا بوسه به خاکش زنـد            بشنود از قدسـیان بانگ و نـوای حسین

چون به عزا خانه اش پا نهی آهسته نه            بــال مـلائـک بود فـرش عـزای حـسین

خنده کنان می رود روز جزا در بهشت           هر که به دنـیـا کنـد گـریـه برای حـسین

غم نخورد بعد از این بهر سـرای دگر           آن که شکوهی شود نوحه سرای حسین

امشب عجیب خوش دلم از بـوی کربـلا           دارد حـسین می وزد از سـوی کـربلا

بانگ علی دوباره مرا زنده کرده اسـت           انگـار زینب اســت سخـنگوی کـربلا

زیـباست کـربلا هـمه در چـشم کاروان           خون می چکد اگرچه ز گیسوی کربلا

آمد و بـی توجه مــا دل شکـسـته رفـت           شـرمـنـده ایـم تــا ابـد از روی کربـلا

غسلی در اشک کن و بیا جای صبر نیست           جاری ست بر غبار زمین، جوی کربلا

گویا حـسـینـی شـود امـشب دلم کـه باز           دارد حسین می وزد از ســوی کربـلا

دنــیــا شــنــیــد آهِ نــیــسـتــانـی تـو  را              بـر نـیـزه دیـد آیـــنـــه گـــردانـی تو را

موج نسیم غمزده حـس کرد مـو به مـو              بر اوج نــیـــزه عـمـق پـریـشانی تو را

سنگی که قلب دخت علی را نشانه رفت             آمد شکست حـــرمـت پـیـشـانـی تــو را

قومی که سجده بـر بـُت ابـلـیس برده اند             انـکــار کـــرده انــد مـسـلمـانـی تــو را

آنـان که گوشـشان پر از آواز سکه شـد             نـشـنـیـده انــد لهـجــه ی قــرآنـی تــو را

بـا ایــنـهـمـه کـسـی نـتـوانـسـت کـم کند             یــک ذره از تــجــلـی عـرفــانی تـو را

بـعد از طـلوع سـرخ تو ای آفـتاب سبز             چـشـمـی نـدیــد مـغـرب پـایــانی تـو را

نمی‌دانم تو را در ابـر دیم؟ یا كجا دیـدم           به هرجایی كه رو كردم فقط روی تو را دیدم

تو را درمثنوی، درنی، تو را در‌های و هو، درنی           تـو را در بند بـندِ ناله‌هـای بی صـدا دیدم

تو مانند ترنم، مثل گل، عین غزل بودی           تـو را شكل توسل، مثل ندبه،چون دعا دیدم

دوباره لـیـلة الـقدر آمد و شوریـدگی‌هایم           تب شعر و غزل گل كرد و شور نینوا دیدم

شب موئیدن شـب آمد و موئـیدن شاعـر           شكـستم در خودم از بس كه باران بلا دیدم

صدایت كردم و آئیـنه‌ها تابـید در چشمم           نـگـاهـم را به دالانِ بهـشـتی تازه وا دیدم

نگاهم كردی و باران یکریـزِ غزل آمـد           نـگـاهت كردم و رنگین كمانی از خدا دیدم

تو را درشمع‌ها، قـندیل‌ها، در عود، در اسپند           دلـم را پَـرزنـان در حـلـقۀ پروانـه‌ها دیدم

تو را پـیچیده درخون، درحریر ظهرعاشورا           تـو را در واژه‌هـای سبز رنگ ربّـنا دیدم

ای شرار غـمت از دايـره خاك حـسيـن           شـعلـه انـداخـته در دامـن افـلاك حسين

بـرقـی از آتـش داغ تـو نـمـی گـردد کـم           انس و جان را بود ار ديده نمناك حسين

روز محشر به شفاعت نکنی گر تو نظر           باشـد آنروز حساب همگان پـاك حسين

چاك چاك است دل عالم و آدم كه تو را           بـوريـا شـد كفـنِ پيـكرِ صد چاك حسين

حَرَمَت كعبه عشق است و در آن موج زند           خون هـفتاد ودو تن عاشق بی باك حسين

آه از آن دم كه زدی پای شهادت به ركاب           گِرد تو پرده گيان دست به فتراك حسين

زان مـيان دخـتر آزاده وزيـنب مَنِـشَـت           ناله زد از دل خونين وعطشناك حسين

كای پدر گر كه شود باز بگردان ما را           بــه جـوارِ حـرمِ سـيــد لــولاك حـسـيـن

رفتی و پشت سرت اهل حرم ناله كنان           رفـتـي وپـيش رخت لشگرسـفّاك حسين

رفـتـی و اهـل حرم بـاز نـديـدند رُخـت           تا كه دیدند تو را با تن صد چاك حسين

حــاصـل عــمر مؤيـّـد زغــم عـاشـورا           دل غـمـنـاك شـد و ديـده نـمـناك حسـين

بـوی دود ربـنـایـی سـوخـتــه            می وزد در خـیمه هایی سوخته

دیده ام در قاب زنجـیری سیاه            عـکـس های کـربلایی سوخـته

یک نفـر دارد میان کـعـبه اش            می نـهـد سنگ بـنـایی سـوخته

آه ای دریـای بی احـساس آی            آب می خواهد صدایی سـوخته

کشتی ایی افتاده درامواج دود            در کـنـارش ناخـدایی سـوخته

کـاروان شـعـلـه دارد می رود            در پی اش دامان و پایی سوخته

در پی عـمامـه ای خاکـسترین            می رود آل عــبـایـی سـوخـتـه

آی جـبــرائـیل بالـت را بـپای            هست این غار حرایی سوخته

اين چـشـم‌ها براي كه تـبخـير مـي‌شـود؟           اين حـلـقه‌ها براي چه زنجـير مي‌شـود؟

پـيـراهــن مــحــرم مـــــن را بـيـاوريــد           دارد زمـان هـيــأت من ديـر مي‌شـــــود

با روضــه حـسـيـن نـفـس تـازه مي‌كـنـم           وقتي هـوای شهر نـفـس گــيـر مي‌شـــود

مـي‌آيــم از كـدورت و اشـك عــزای تـو           سرچـشمه طـهـارت تـصـويـر مـي‌شــود

من دسـتـمـال گريه خــود را نـشـســته‌ام           چون آب هم به نـام تو تـطهـيـر مـي‌شود

اشك تو تا هميشه جوان مي‌چـكد حسـين           چشم من است اينكه چنين پـيـر مي‌شــود

من تازه تـشـنه مي‌شـوم و گـريه مـي‌كنم           وقتي زگــريـه چشم همه سير مي‌شــــود

ايـمـان به دست مـعـجــزه غـم بـيـاوريـد           پيغمبـری كـه بـاعـث تـكـفـيـر مـي‌شــود

اين قـطـره نـيـست آيـنـه توسـت يا عـلی           در اشك ما حـسين تو تـكـثـير مي‌شـــود

چشم من محفل اشک و غم و اندوه و عزاست            در حسینیۀ دل، هیئت عشق تـو به پـاست

مَـحــرَم روضۀ تــو مُـحــرِم بیت الله است           تا ابــد پرچـم ســرخ حــرمت قبـله نماست

در شکــوه و شرف و مـرتبه و منــزلتـت            جز خدایـی به خدا هر چه بگوئیم رواست

هـمه ی هـسـتی خــود را بـه میان آوردی            بی سبب نیست بهای تو وخون تو خداست

«کـشـتـگــان غــم تو زنــدۀ جـاویـدانـند»            بی گمان فـانـی عشق تو شدن عین بقاست

دل بـریــدن، پـر ِ پرواز حسیـنـیّون است            هرکه از خود گذرد درسفرکرب و بلاست

دریا به چشم گریه کنانت چو شبنـم است            یعنی که هرچه گریه برایت کنم، کم است

شـکـر خـدا کــه با هــمـه نـاقــابـلـیــمـان            اشکی برای عـرض ارادت فـراهـم است

دیـوار کـعـبـه گـشت سیه پـوش داغ تــو            یعنی تمـام سـال خـدا، چون مـحـرم است

بـگــذار تا نـفـس بــزنـم در عـــزای تـو             این آرزوی هرشب عیسی بن مریم است

یک گوشه از تمامی شش گوشه ات حسین            دارالشـفــای درد غــریـبــان عــالـم است

پـنــدم بـداد پـیــر خـرابــات زیـن سـخـن            هرکس که شد به عشق تو دلداد آدم است

ای شهیـد سر جـدا، یا لـیـتـنـا کُـنـّا معک           کــشــتـۀ راه خـــدا، یا لیـتـنا کُـنـّـا معک

ای به موج خون زده در پیش چشم فاطمه           زیر خنجر دست و پا، یا لیتنا کُنـّا معک

ای که ازدریای خون تا خیمه گه زینب تو را           ناله کرد و زد صدا، یا لیـتـنا کُنـّا معک

آب، مهـر فـاطـمه، فرزند او را تشنه لب           سر بریــدند از قـفـا، یا لیـتـنا کُـنـّا معک

میهـمـان اهل کوفه بودی و سنـگت زدند            در زمین کــربــلا، یـا لیـتـنا کُـنـّا معک

مصحف خونین زهرائی و از سُّم ستـور            پیــکـــرت شد توتیا، یا لیـتـنا کُنـّا معک

ای سرت مهمان خولی ازچه دیگر ساربان            کرده دستت را جـدا، یا لیـتـنا کُنـّا معک

می رسد از قتـلگاهت تا قـیامت بر فـلک            نــالــۀ واغـربــتـا، یـا لیـتـنا کُـنـّا مـعـک

عترتت در یمه بود و خـیمه را آتش زدند            از ره جور و جفت، یا لیـتـنا کُـنـّا معک

دامن دردانه ات آتـش گـرفت و می دویـد            در بیــابــان بـلا، یــا لیـتـنا کُـنـّا مـعـک

هم توکعبه هم تو زمزم هم تومروه هم صفا           هم تو مشعرهم منی، یا لیـتـنا کُـنـّا معک

با دهان تشنه قـرآن خواندی و سنگت زدند            بر فــراز نـیـزه هـا، یا لیـتـنا کُـنـّا معک

کیست تا مُحرِم شود مثل تودرمیقات عـشق            حّج خــون آرد بـجا، یا لیـتـنا کُـنـّا معک

کو سلیمان تا ببیند میکنی در موج خـون            دست و انگشتر عطا، یا لیـتـنا کُنا معک

هــر کجا یاد تو کردم ای عزیـز فـاطـمه            سـوختـم سر تا به پا، یا لیـتـنا کُنـّا معک

میکند با اشک خود (میثم) جهنّم را خموش            چون بگرید بر شما، یا لیـتـنا کُنـّا معک

بـاز هــم آب بــهـانه شـد و یـادت کــردم           یادت افــتـادم و با گـریـه عـبـادت کـردم

اشک‌ها ریخـتـم و غـسل شـهـادت کـردم           روضه خوانت شدم وعرض ارادت کردم

تا بیفـتـد به من آن گـوشه نگاهت، آنگـاه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

حـرفی از کـربـبـلا شد که دلـم می‌لـرزد           چشمم از اشک پُروعکس حرم می‌لرزد

بـاز هـم مـرثـیـه در دست قـلـم می‌لـرزد           کوه، هم شانه‌اش از وسعت غم می‌لرزد

وقـت پـرواز شــد و بــاز شنـیـدم در راه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

کاروان رفت وزمان ازسفرت جا می‌ماند           آسمان خیره به چشمان تـرت جا می‌ماند

شهر از فیض نماز سـحـرت جـا می‌ماند           کعبه از گردش بر دور سرت جا می‌ماند

و تو گـفـتی که شـده راه سـعـادت کوتـاه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

همگی دور تو و خیمه که می شد تاریک           با دو انگـشت تـو دیدند خـدا را نـزدیک

جبرئیل آمد و می‌گفت به هر یک تبریک           دست بیعت به تو دادند و شدند آن یاری که

نیست در باورشان یک سر سوزن اکراه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"

ناگـهـان حس غـریبانـه‌ای آمـد به وجـود           چشم ها بازشد و درپی یک کشف وشهود

بوی سیب آمد و می‌خواند لـبم اذن ورود           در همان لحظه که غیرازتو دگر هیچ نبود

در و دیـوار حـسـیـنـیـه‌ هـمـه شـد پُـر آه

"هـر که دارد هــوس کـربـبـلا بـسـم‌الله"